3. Ushuaia deel 2
Blijf op de hoogte en volg Marijke
04 September 2019 | Argentinië, Ushuaia
Toen ik vanmorgen uit het raam keek sneeuwde het. Sneeuw?! Dat was afgegeven voor gisteren, maar niet gevallen. Dat krijgen we dus vandaag alsnog, maar ik had juist vandaag Vuurland op de planning staan vanwege geen sneeuw... baalde ik in het busje nog een beetje, eenmaal in het Vuurland Nationaal Park was het zo sprookjesachtig mooi dat ik er niks meer om gaf. Een zwart-wit-grijze wereld met daarin als enige kleur mijn rode jas en muts. De stilte oorverdovend, geen mens te zien (de anderen liepen een ander tempo dan ik), alles bedekt met een laagje sneeuw en op de achtergrond diverse bergtoppen waarbij het door de lichtval onduidelijk was waar de berg eindigde en lucht begon. Wow.
Ook boekte ik boottocht over het Beagle kanaal. We begonnen 's morgens vroeg al met zon en strakblauwe lucht met daarbij flinke wind. Koud! Vandaag komt mijn thermokleding goed van pas. We varen de door bergen omringde baai van Ushuaia uit. Even snel foto's maken op het dek en dan weer naar binnen. Het is zo koud dat het pijn doet en ik constant een druppel aan mijn neus heb hangen. Maar wat is het prachtig! We varen langs een eilandje met zeeleeuwen, de vuurtoren die officieel het eind van de wereld markeert en mogen nog even wandelen op een ander eilandje. Dit laatste ligt midden in de baai, waardoor je echt omringd bent door de bergen. Er groeit behalve struiken en mos weinig, dus we waaien hier bijna uit onze jas. Na de nodige foto's snellen we weer naar de warmte van de boot om daarna weer naar het vasteland te varen. Inmiddels voel ik mijn tenen al een tijdje niet meer, op naar een kop warme thee!
Ook boekte ik boottocht over het Beagle kanaal. We begonnen 's morgens vroeg al met zon en strakblauwe lucht met daarbij flinke wind. Koud! Vandaag komt mijn thermokleding goed van pas. We varen de door bergen omringde baai van Ushuaia uit. Even snel foto's maken op het dek en dan weer naar binnen. Het is zo koud dat het pijn doet en ik constant een druppel aan mijn neus heb hangen. Maar wat is het prachtig! We varen langs een eilandje met zeeleeuwen, de vuurtoren die officieel het eind van de wereld markeert en mogen nog even wandelen op een ander eilandje. Dit laatste ligt midden in de baai, waardoor je echt omringd bent door de bergen. Er groeit behalve struiken en mos weinig, dus we waaien hier bijna uit onze jas. Na de nodige foto's snellen we weer naar de warmte van de boot om daarna weer naar het vasteland te varen. Inmiddels voel ik mijn tenen al een tijdje niet meer, op naar een kop warme thee!
-
05 September 2019 - 00:12
Ina:
Arme tenen.....Als je die nou in de warme thee stopt? -
11 September 2019 - 14:32
Kristel:
Het einde van de wereld...
Hoe bijzonder!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
