7. Lobuche, EBC en Kala Pather

We komen steeds hoger en de lucht wordt ijler. Het landschap blijft onveranderd prachtig. Ik kan het niet omschrijven en ook niet vangen in beeld. Je moet hier echt zelf geweest zijn om het te begrijpen.
We lopen in valleien tussen bergen van meer dan 8000 meter hoog. Feitelijk zijn we al hoger dan de hoogste berg van de Alpen. Het enige geluid dat je hoort is het tikken van je wandelstokken, het geruis van je broek als je een stap zet en je eigen voetstappen. Zo klein en nietig en onder de indruk heb ik me nog nooit gevoeld.

EBC
Na een flinke wandeling omhoog die ik best wel op pure wilskracht maakte en een soortgelijk eind omlaag is daar Everest Basecamp! We did it!
Basecamp is buiten het seizoen niet zo spannend. Er hangen wat vlaggetjes net als we eerder in de bergen tegenkwamen en natuurlijk is er het uitzicht op de Everest en andere achtduizenders. Binnen het seizoen staan er tentjes voor de beklimming van de top van o.a. de Everest en is er veel meer bedrijvigheid.
Het voelt wel een beetje dubbel, omdat een groepslid vanmorgen werd afgevoerd per helicopter in verband met vermoedelijk hoogteziekte of maag- darmproblemen. Gelukkig zit haar vriend ook in onze groep, dus konden ze samen terug naar Lukla om een arts te bezoeken. Hun avontuur stopte vandaag. Als het hoogteziekte blijkt te zijn, zal ze snel weer opknappen als ze weer lager is. Wat ben ik dankbaar dat mijn lijf de hoogte wel kon hanteren ondanks af en toe een bonkend hoofd en kortademigheid bij iedere inspanning. Dankbaar dat mijn knieën het hielden en vooral ook dankbaar dat ik de mogelijkheid had deze tocht te maken. Ik ben toch maar mooi ruim over de helft richting dak van de wereld geweest.

Kala Pather
Om 3.30u gaat de wekker, want we gaan de Kala Pather beklimmen vanwege het mooie uitzicht. Wederom zonder ontbijt, want de kok is op die tijd nog niet wakker. Ik had al geconstateerd dat mijn lijf dat niet kan, maar besloot nog een poging te wagen. Ik at een 'Goed bezig' reep van Bolletje om mezelf te motiveren en daar gingen we. Al na 5 minuten wist ik dat het een zware klim ging worden. Iedere 5 stappen moest ik stoppen om adem te halen en ik had geen energie. Daarnaast is het flink mistig. Na anderhalf uur ploeteren is het nog steeds mistig en begint het ook nog te sneeuwen. Ik besluit terug te keren naar het hotel. In de eetzaal liggen op de banken nog gidsen en dragers te slapen die geen kamer konden vinden. Langzaamaan worden ze wakker en is het straks eindelijk tijd voor ontbijt.
Vandaag was duidelijk niet mijn dag. Ik voel me niet fit en daarnaast is het de hele dag sneeuwerig en mistig. Ik heb me naar het volgende dorp gesleept en was maar wat blij dat ik kon gaan zitten. Morgen weer een nieuwe dag!