9. Met beide benen op de grond

De tocht eindigt in Lukla, waar we weer in alle vroegte op het vliegveld staan in de hoop dat er nu wel gevlogen kan worden. Er is namelijk al 2 dagen niet gevlogen in verband met mist. Als je het vliegveld en de landingsbaan ziet, begrijp je dat alle factoren moeten kloppen wil alles veilig verlopen. Vanaf de startbaan van 460 m lang met helling van 12% geeft de piloot vol gas om het ravijn van 700 m diep in te duiken om daarna linksom over de bergpas te kunnen scheren. Het vliegveld geldt als een van de gevaarlijkste ter wereld. Gelukkig heb ik me er van tevoren niet erg in verdiept, zodat ik me ook niet druk kon maken.
Eenmaal in het vliegtuig heeft iedereen een plaats aan het raam. Er zijn namelijk maar 20 plekken. De hele tocht heb ik het gevoel dat ik in een achtbaan zit, maar dit is geen achtbaan, dit is een vliegtuig! Eenmaal geland ben ik blij dat ik weer met 2 benen op de grond sta. Mijn maag heeft nog even nodig om te kalmeren. De schok wordt nog groter als ik vanuit het vliegveld weer het drukke, stoffige Kathmandu binnenstap. Wat een contrast na bijna 14 dagen berglucht, een prachtige omgeving en geen verkeer om me heen. Ik wil hier meteen weer weg!