23. Terima kasih

Maleisië, het land waar ik per toeval heen ging, omdat veel vluchten van Nepal naar Vietnam een overstap hebben in Kuala Lumpur.
Wat heb ik hier veel beleefd. Van op het gemakje het schiereiland verkennen tot mijn hoofd breken hoe en vooral wat ik op Borneo wilde zien. Van cultuur en architectuur naar regenwoud en eilandjes. Wildlife zien (orang oetans!) en slapen in de jungle. Met als klap op de vuurpijl Brunei en de sultan de hand schudden.
Ik probeerde er ook local food. Zo proefde ik onder andere durian, hier noemen ze het kingfruit of stinkfruit. Erg populair onder de locals. Het heeft een enorme bolster, echt wel formaat rugbybal. Om te kunnen eten moet je hem open maken en dan zie je een paar met vruchtvlees omhulde zaden formaat kastanje. De smaak is interessant te noemen. Het smaakt namelijk alsof het niet helemaal goed meer is, maar dat hoort zo. Na 10 keer mijn handen boenen met water en zeep rook ik nog steeds naar durian en dankzij een stukje vruchtvlees tussen mijn kiezen kon ik ook nog lang nagenieten van de smaak. Uiteindelijk heb ik mijn tanden gestokerd en gepoetst en mijn handen gewassen met tandpasta om maar van de geur en smaak af te komen.
In Brunei at ik ambuyat. Ik kan het niet anders omschrijven dan behangplak - zonder klontjes, dan dan weer wel -, dat je met stokjes dient op te pakken en oprollen om daarna in de saus te dopen. De ambuyat zelf smaakt naar niks, het is de structuur die het m doet en de saus geeft de smaak. Laten we het erop houden dat ik het leuker vond om ermee te spelen dan om het op te eten.
Vanmiddag kocht ik op mijn laatste dag nog net voor sluitingstijd ABC. Geen idee waarom het zo heet, maar het is een soort zoete thee met melk en geschaafd ijs waar ze rode bonen, iets dat op groene winegum lijkt, rode bolletjes en iets dat op bruine winegum lijkt in doen. Je drinkt het met een rietje en ik moet zeggen dat het best te doen is.
Dag Maleisië, het was tof. Nu op naar Vietnam!